Ufaj ale z głową

Po kolejnej dłuuuższej przerwie, przychodzę do Was z tematem, który ostatnio staje się coraz bardziej popularny wśród psiarzy. Nie skończyłam z pisaniem na blogu, po prostu koniec studiów ma swoje wady i zalety. Przede wszystkim na ostatniej prostej jest najwięcej do zrobienia, wierzcie mi. Mimo, że miałam (i nadal mam!) tyle nowych tematów do poruszenia, to niestety czas okazał się mniej łaskawy i po prostu zaczęło mi go brakować – na tyle, że przy podjęciu próby napisania chociaż krótkiego tekstu (głównie w nocy), po prostu zasypiałam… Ale przejdźmy teraz do rzeczy. Jak to jest z tym zaufaniem względem naszego pupila? Czy naprawdę możemy mu ufać w 100% i możemy być pewni, że w każdej sytuacji przewidzimy jego reakcję?

W stosunku do mnie - ufam swojemu psu w 99,99% (żeby nie było tak ładnie, że w stu ;P), jednak zawsze pozostaje margines ograniczonego zaufania. Natomiast w stosunku do innych ludzi i psów, moje zaufanie do niego jest mocno ograniczone. Mniej więcej wiem w jakich sytuacjach mogę spodziewać się konkretnej reakcji z jego strony. Mogę to powiedzieć dopiero po 6 wspólnie spędzonych latach. Wiem, że nie lubi ludzi w kapturach, z laskami, dziwnie się zachowujących czy ubranych w jakieś ogromne futra (szczególnie zimą). Kilka razy zostałam już zaskoczona zachowaniem swojego psa – zarówno pozytywnie, jak i negatywnie. Na początku były sytuacje, w których być może to ja nie skupiłam się na tym, by przewidzieć jego reakcję, a może po prostu za bardzo mu wówczas zaufałam. Obecnie zdarzają się sytuacje, w których nie wiem czego się spodziewać, dlatego wolę chuchać na zimne.  Ale są też momenty, w których przygotowana na zupełnie inną reakcję ze strony psa, zostaję mile zaskoczona – na przykład zamiast szczekania na błąkającego się burka, otrzymuję w zamian brak reakcji na jego widok. :)

Proszę się nie bać, mój pies nic nie zrobi! – słyszę w oddali nawoływania właściciela (ile to już razy ten tekst doszedł do moich uszu, który działa na mnie jak płachta na byka…), którego pies właśnie podąża w naszą stronę. Proszę, żeby zawołał swojego czworonoga i na chwilę go przytrzymał. Niestety jest w takiej odległości, że nawet jakby zaraz miał nastąpić armagedon, właściciel nie jest wstanie ani odwołać swojego psa, ani tym bardziej szybko pojawić się obok nas. Mój pies oczywiście robi przyczajkę i przywiera do ziemi na tyle, że nie jestem wstanie go ruszyć. Wierzcie mi, ale jak przywrze do podłoża to nawet wołami nie da się go odciągnąć. Nic to, czekam „posłusznie” aż pies tego właściciela do nas podbiegnie, całkowicie luzuję smycz no bo cóż innego mi pozostaje. Widzę po posturze tamtego psa (i mojego), że jest przyjaźnie nastawiony, więc sprawia mi to chwilową ulgę i pozwalam im się przywitać. Wszystko super aż do momentu, gdy tamten zaczął odchodzić w swoją stronę, a Karo, jak to ma w zwyczaju, zaczął szczekać. Wtedy nastąpił nieoczekiwany zwrot akcji, który wprawia w osłupienie właściciela tamtego czworonoga. Ten spokojny, łagodny piesek, który przecież NIC nie zrobi, nagle jeży grzbiet do rozmiarów, których chyba nigdy bym się nie spodziewała i zaczyna kłapać zębami w powietrzu odstraszając przeciwnika (na szczęście do nas nie doskakuje). Tylko dlatego, że mój pies zaczął szczekać… Katem oka widzę jak właściciel przyśpiesza kroku i wkrótce dobiega do nas łapiąc swojego psa za obrożę. Zdezorientowany nie wie co powiedzieć, przeprasza kilkanaście razy i nie wierzy w to, że jego ukochany pupil zachował się tak, a nie inaczej. Dobrze wie, że gdyby wydarzyło się coś gorszego, byłaby to w większości jego wina. Przecież prosiłam o przytrzymanie psa. Ale wszak jego Pimpuś nic nie zrobi…

Takich sytuacji niestety jest o wiele więcej. Nieodpowiedzialność i całkowite zaufanie do swojego psa względem innych osób i zwierząt, jest niestety nieodpowiedzialne. Głównie dlatego, że może doprowadzić do wielu, bardziej lub mniej, konfliktowych sytuacji. Ludzie nie rozumieją, że pies to zwierzę, które będzie reagować instynktownie, którego zachowania nie można do końca przewidzieć. Wierzą mu całkowicie, bo przecież ich piesek jest zawsze taki spokojny i nie wiedzą dlaczego w danej sytuacji zareagował inaczej niż zazwyczaj. Przecież nigdy tak nie robił… Przyznam szczerze, że bardzo mnie denerwuje takie podejście do sprawy. Oczywiście nie mówię, żeby w ogóle nie ufać psu. Bo zaufanie, zaraz obok wzajemnego szacunku, jest jednym z podstawowych elementów służących do nawiązania więzi ze swoim pupilem. Jednak uważam, że zbytnie zaufanie powoduje, iż właściciele pozwalają swoim czworonogom praktycznie na wszystko. A to prowadzi do wielu kłopotliwych sytuacji, w których możemy się znaleźć. Właściciele, którzy darzą swoje psy 100% zaufaniem, widzą je znacznie lepszymi niż są w rzeczywistości. Potem się okazuje, że ten wielce „grzeczny” piesek to wcielony tyran i furiat, który będzie naskakiwał na naszego psa i kłapał w powietrzu swoimi zębiskami prezentując całą zawartość paszczy. Wystarczy chwila nieuwagi, odwrócenie wzroku w nieodpowiednim momencie i katastrofa gotowa. Nie może być tak, że podczas spaceru z innymi psami zupełnie nie zwracamy uwagi na naszego pupila. Bo przecież mu ufamy. Całkowicie i bezgranicznie. Mimo to, należy pamiętać, że nigdy nie możemy być pewni tego, jak nasz pies zareaguje na widok innego burka biegającego luzem czy idącego z właścicielem. Przecież nie każdy pies musi tolerować inne.  Bierzmy pod uwagę również innych ludzi spacerujących ze swoimi pupilami – jeśli wierzymy, że nasz pies nic nie zrobi, to przynajmniej uszanujmy innych i złapmy swojego czworonoga. Przecież nigdy nie możemy być pewni jak na naszego psa zareaguje inny zwierzak. Nawet jeśli do tej pory nasz psiak zawsze był spokojny, nie możemy mieć pewności, że za sto pierwszym razem coś go nie sprowokuje i nie zacznie zachowywać się inaczej. Dlatego zastanówmy się kilka razy zanim powiemy komuś, że „nasz pies nic nie zrobi”…

A Wy jak uważacie – psa można obdarzyć całkowitym zaufaniem, czy jednak powinno być ono ograniczone?