III Mistrzostwa Małopolski w Dogtrekkingu

Tegoroczne Mistrzostwa odbyły się 21.10.2017 roku w Dolinie Będkowskiej pod Krakowem. Już na wstępie powiem, że były one najbardziej wymagające ze wszystkich zawodów, w których brałam udział. Tyle szczęścia, że pojechałam z koleżanką i jej psiakiem, inaczej już przy drugim punkcie kontrolnym bym poległa. :D

W Dolinie Będkowskiej kiedyś już byliśmy. Jednak nie udało nam się przejść nigdzie, niż po głównym „trakcie” prowadzącym do Brandysówki. Głównie kręciliśmy się w jednym miejscu, nie schodząc za bardzo z trasy. I tak, w ubiegłą sobotę zobaczyłam inne oblicze dolinek krakowskich. Hardcorowy, wymagający, ale piękny krajobraz, głównie ze względu na jesienną kolorystykę.

Mimo dość niesprzyjających warunków (szczególnie utrzymującej się, wieczornej mgły) dotarłyśmy bezpiecznie na miejsce. Do Brandysówki dojechałyśmy jakoś po godzinie 9. Nasz start zaplanowany był na godzinę 10, więc szybka odprawa weterynaryjna, odebranie pakietu startowego i byłyśmy gotowe do drogi. Pierwsze wrażenie po zobaczeniu mapy – jesteśmy „gdzieś”. :D Dodatkowo organizatorzy zapewnili nas, że trasa jest tak zaplanowana, by się zgubić. Nie raz i nie dwa… Czy się zgubiliśmy? Trudno powiedzieć… Na pewno w kość dało nam szukanie punktów, które, jak się okazało, mogły być umieszczone w odległości 20 metrów, niż punkt zaznaczony na mapie. Tak więc szukaj człowieku hasła w lesie, mniej więcej jak igły w stogu siana. :D Po wyjściu z wąwozu (pierwsza mini wspinaczka zaliczona!), przy pierwszym meeega stromym podejściu (ponoć można było iść naokoło), zgubiłyśmy długopis. :D W tym momencie zwątpiłam po raz pierwszy! Przy każdej próbie pożyczenia czegoś do pisania, można było liczyć się ze spiorunowaniem wzrokiem. Mimo to dziękuję wszystkim, którzy byli względem nas wyrozumiali. ;-) Koniec końców, poradziłyśmy sobie same i zapisałyśmy hasła kredką do oczu. :D Trzeba sobie jakoś radzić… Dodatkowo, koleżanka zgubiła kartkę do zapisywania haseł i musiała się wracać, aż do jednego z punktów kontrolnych. Drugie zwątpienie dopadło mnie prawie na finiszu, czyli w trakcie zejścia z Sokolicy… Masz przed sobą strome zejście i psa, który zamiast na ciebie czekać, ciągnie jak parowóz, mniej więcej jakbyśmy szli pod górkę. :D A trzeba było iść polami! Ogólnie trasa wymagała dobrej kondycji fizycznej – zarówno u człowieka, jak i u psa. Przeżycia niesamowite! A po zejściu na metę i doczołganiu się do samochodu, czekała na nas gorąca herbata w termosie. :D Jak brakowało tego na trasie! Po odpoczynku (by przypadkiem nie zamarznąć) i dodaniu sobie energii, podreptałyśmy jeszcze obejrzeć okolicę. O dziwo, psy miały siłę jeszcze pobiegać, a my miałyśmy chwilę na porobienie fotek. :-)

Trochę przygód, wspaniali ludzie, super atmosfera, niezapomniane emocje… Czego chcieć więcej? Polecamy tą aktywność każdemu, kto uwielbia długie wędrówki z psem i lubi czasami poczuć dreszczyk emocji. ;-) Trochę adrenaliny przyda się każdemu, a satysfakcja jaka towarzyszy człowiekowi przy dojściu na metę i pokonaniu całej trasy – bezcenna!

Nasz czas przejścia całej trasy, liczącej około 15 km, wyniósł 3:07:45 min. Dało nam to 11 miejsce na 25 w mojej kategorii. Wynik jak najbardziej zadowalający. Na tyle przygód jakie nas spotkały, na tak wymagającą trasę, nie mogłam sobie wymarzyć lepszego czasu. Ogromne gratulacje dla organizatorów za przygotowanie trasy! Mile spędzony czas i odrobina adrenaliny, pozwoliły całkowicie się odstresować. Czy było warto? Tak! Tym samym, kończymy nasz sezon dogtrekkingowy. A na kolejnych zawodach, widzimy się w przyszłym roku. ;-)